Επειδή είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος σε τεχνολογικά ζητήματα κι επειδή ένα φιλαράκι μου έχει πρόβλημα με το laptop του κυρίως στο multi-tabbing, ξεκίνησα ένα poll για να τον βοηθήσουμε να κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή!
Μπείτε και συνδιαμορφώστε το αποτέλεσμα καθώς η στατιστική παρουσία εδώ είναι σημαντική! Ψηφίστε μόνο αν είστε σίγουροι για την επιλογή σας!
Σε καθημερινή βάση, βιώνουμε μια αέναη διαδοχή καταστάσεων, από την πιο απλοϊκή και άμεσα παρατηρήσιμη που είναι στον φυσικό κόσμο η διαδοχή της ημέρας από τη νύχτα ή το αντίστροφο, μέχρι την πιο χαοτική που παρατηρείται στα κοινωνικά συστήματα λόγω αλληλεπίδρασης (όχι απαραίτητα δικής μας).
Αυτή η παρατήρηση για τη συνειδητή πραγματικότητα είναι σημαντική, επειδή το ίδια συμβαίνει ασυνείδητα και με την συνειρμική σκέψη. Προφανώς, ο δικός μου συνειρμός σχετίζεται με την ένθετη γελοιογραφία του Στάθη Σταυρόπουλου και αξιοποιεί τον προβληματισμό του για τη δημιουργία ενός νέου…
Δε χρειάζεται τα κελιά να είναι λευκά, ούτε να έχουν υλική υπόσταση, ενώ δεν είναι καν απαραίτητο να προορίζονται για μαύρα πρόβατα! Χρειάζεται μόνο μια ιδέα. Αυτή, μπορεί να είναι η δική μας φυλακή.
Αυτή που μας εντυπώνεται, μας ποδηγετεί, μας ετεροκαθορίζει.
Ο σύγχρονος άνθρωπος (επίθετο που αναφέρεται στην επικαιρικότητα και την εξέλιξη, κυρίως τεχνολογική, προφανώς όχι την κοινωνική) που πλέον αναζητεί εναγωνίως (μέσα σε μια δημοκρατική(!) και ευνομούμενη(!) πολιτεία) εναλλακτικές, στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν αντιλαμβάνεται το απολύτως προφανές, που στοιχειωδώς θα έπρεπε ως σκεπτόμενος: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ήδη εδώ…είναι οι δικές μας πόλεις!
1η Μαΐου 1886. Το εργατικό κίνημα, γράφει ανεξίτηλα με το αίμα των εργατών του τα βιβλία της παγκόσμιας ιστορίας! Δεν ήταν μελάνι αυτό που χύθηκε τότε και έγραψε εκ νέου τα εργατικά δικαιώματα.
1η Μαΐου 2012. Τόσα χρόνια μετά κι όμως ακόμα αδνατούμε να ξεφύγουμε από τη δίνη που μας κρατάει εγκλωβισμένους και μας επαναφέρει στην ημερομηνία ορόσημο (αν και το καθημερινό ανθρώπινο βίωμα πλέον αμφισβητεί ευθέως ήδη και αυτήν την προκείμενη ενώ το χρονικό πλαίσιο υπαναχωρεί κι άλλο).
Δεν ξέρω αν η ιστορία ξεχνιέται. Κι αυτό γιατί η υπεραξία του εγώ, διαψεύδει εμφατικά την οποιαδήποτε λήθη της ιστορικής πραγματικότητας που αφορά την ατομική εξέλιξη και πορεία. Όμως δε φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο και για τη συλλογικά διαμορφωμένη ιστορική πραγματικότητα. Δεν αισθανόμαστε το συλλογικό οικείο. Δεν το προασπιζόμαστε. Δεν το τιμούμε. Ούτε όμως ξεχνάμε. Αντίθετα, επιλέγουμε να ξεχάσουμε.
Κάθε διαδρομή, έχει αφετηρία, προορισμό και το μονοπάτι που την ορίζει. Σε αυτή τη χρονική καμπή, βρισκόμαστε να ορίζουμε τη διαδρομή μας επειδή κάποιοι άλλοι, πριν από εμάς, μας έδειξαν το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσουμε. Εμείς που θα οδηγήσουμε τους επόμενους;
Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή κι εγώ ξεχάσω! Ίσως όμως τότε πια, να μην είναι θέμα επιλογής…
Υ.Γ.: Παραλίγο να το ξεχάσω! 😀 Καλή πρωτμαγιά!!! 😀