Poem of the week (archives)

✎ Τα πουλιά της μνήμης

Τα ίδια και τα ίδια
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.

Δημήτρης Λαμπρέλλης,
Το αίμα των ονείρων
Ίκαρος, 2010

◇◇◇◇◇

✎ Ο χαμένος καιρός
(Le temps perdu)

Μπρος στην πύλη της φάμπρικας
ο εργάτης ξάφνου σταματά
το καλοκαίρι τον τράβηξε απ’ το σακάκι
κι όπως στρίβει
και κοιτάζει τον ήλιο
ολοκόκκινο και ολοστρόγγυλο
να χαμογελά μες στο μολυβένιο ουρανό του
κλείνει το μάτι
με οικειότητα
Για πες σύντροφε Ήλιε
δε βρίσκεις
πως είναι μάλλον βλακεία
να δίνεις μια τέτοια μέρα
σ’ένα αφεντικό;

Jacques Prevért,
Paroles – “Κουβέντες”
Καστανιώτης, 2000

◇◇◇◇◇

✎ Όμως ακόμα και κάτω από μας

Όμως ακόμα και κάτω από μας
υπάρχουν άλλα πατώματα
και κάτωθί τους φαίνεται
πατώματα να υπάρχουν άλλα, κι ακόμα
κι εμάς τους κακότυχους
υπάρχουν άλλοι που
καλότυχους
μας λένε.

Bertolt Brecht,
Απ’το θεατρικό έργο “Το ψωμάδικο”
Bertolt Brecht ποιήματα
(μετάφραση Μάριου Πλωρίτη)
Θεμέλιο, 2000 ε’ έκδοση

 

◇◇◇◇◇

✎ Η πιο όμορφη θάλασσα

Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα
δε στο ‘χω πει ακόμα

Nazim Hikmet,
Τα ποιήματα των 9-10Μ.Μ
Θεμέλιο 2010, στ’ έκδοση

◇◇◇◇◇

✎ Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κ.Π.Καβάφης,
Από τα Ποιήματα 1897-1933
Ίκαρος 1984

◇◇◇◇◇

✎ Το άλλαγμα της ρόδας

Στης δημοσιάς τον όχθο κάθομαι.
κοιτάω τον οδηγό ν’ αλλάζει ρόδα.
Δεν μ’ αρέσει ο τόπος απ’ όπου ήρθα.
Δεν μ’ αρέσει ο τόπος όπου πάω.
Γιατί, λοιπόν, βλέπω το άλλαγμα της ρόδας
έτσι ανυπόμονα;

Bertolt Brecht,
Bertolt Brecht ποιήματα
(μετάφραση Μάριου Πλωρίτη)
Θεμέλιο, 2000 ε’ έκδοση