Σε καθημερινή βάση, βιώνουμε μια αέναη διαδοχή καταστάσεων, από την πιο απλοϊκή και άμεσα παρατηρήσιμη που είναι στον φυσικό κόσμο η διαδοχή της ημέρας από τη νύχτα ή το αντίστροφο, μέχρι την πιο χαοτική που παρατηρείται στα κοινωνικά συστήματα λόγω αλληλεπίδρασης (όχι απαραίτητα δικής μας).
Αυτή η παρατήρηση για τη συνειδητή πραγματικότητα είναι σημαντική, επειδή το ίδια συμβαίνει ασυνείδητα και με την συνειρμική σκέψη. Προφανώς, ο δικός μου συνειρμός σχετίζεται με την ένθετη γελοιογραφία του Στάθη Σταυρόπουλου και αξιοποιεί τον προβληματισμό του για τη δημιουργία ενός νέου…
Δε χρειάζεται τα κελιά να είναι λευκά, ούτε να έχουν υλική υπόσταση, ενώ δεν είναι καν απαραίτητο να προορίζονται για μαύρα πρόβατα! Χρειάζεται μόνο μια ιδέα. Αυτή, μπορεί να είναι η δική μας φυλακή.
Αυτή που μας εντυπώνεται, μας ποδηγετεί, μας ετεροκαθορίζει.
Ο σύγχρονος άνθρωπος (επίθετο που αναφέρεται στην επικαιρικότητα και την εξέλιξη, κυρίως τεχνολογική, προφανώς όχι την κοινωνική) που πλέον αναζητεί εναγωνίως (μέσα σε μια δημοκρατική(!) και ευνομούμενη(!) πολιτεία) εναλλακτικές, στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν αντιλαμβάνεται το απολύτως προφανές, που στοιχειωδώς θα έπρεπε ως σκεπτόμενος: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ήδη εδώ…είναι οι δικές μας πόλεις!