1η Μαΐου 1886. Το εργατικό κίνημα, γράφει ανεξίτηλα με το αίμα των εργατών του τα βιβλία της παγκόσμιας ιστορίας! Δεν ήταν μελάνι αυτό που χύθηκε τότε και έγραψε εκ νέου τα εργατικά δικαιώματα.
1η Μαΐου 2012. Τόσα χρόνια μετά κι όμως ακόμα αδνατούμε να ξεφύγουμε από τη δίνη που μας κρατάει εγκλωβισμένους και μας επαναφέρει στην ημερομηνία ορόσημο (αν και το καθημερινό ανθρώπινο βίωμα πλέον αμφισβητεί ευθέως ήδη και αυτήν την προκείμενη ενώ το χρονικό πλαίσιο υπαναχωρεί κι άλλο).
Δεν ξέρω αν η ιστορία ξεχνιέται. Κι αυτό γιατί η υπεραξία του εγώ, διαψεύδει εμφατικά την οποιαδήποτε λήθη της ιστορικής πραγματικότητας που αφορά την ατομική εξέλιξη και πορεία. Όμως δε φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο και για τη συλλογικά διαμορφωμένη ιστορική πραγματικότητα. Δεν αισθανόμαστε το συλλογικό οικείο. Δεν το προασπιζόμαστε. Δεν το τιμούμε. Ούτε όμως ξεχνάμε. Αντίθετα, επιλέγουμε να ξεχάσουμε.
Κάθε διαδρομή, έχει αφετηρία, προορισμό και το μονοπάτι που την ορίζει. Σε αυτή τη χρονική καμπή, βρισκόμαστε να ορίζουμε τη διαδρομή μας επειδή κάποιοι άλλοι, πριν από εμάς, μας έδειξαν το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσουμε. Εμείς που θα οδηγήσουμε τους επόμενους;
Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή κι εγώ ξεχάσω! Ίσως όμως τότε πια, να μην είναι θέμα επιλογής…
Υ.Γ.: Παραλίγο να το ξεχάσω! 😀 Καλή πρωτμαγιά!!! 😀