Η πιο ανθρώπινη στιγμή ίσως είναι εκείνη κατά την οποία το ανθρώπινο βίωμα γίνεται πανανθρώπινο.
Κι αυτό όχι απαραίτητα επειδή αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς, ή επειδή δημιουργεί συνεκτικές συνιστώσες στη διαμόρφωση της αντίληψης του συλλογικού μέσα από το ατομικό. Αλλά κυρίως γιατί δείχνει πως μέσα από την ομοιότητα προκύπτει η ετερότητα, δημιουργώντας μια κολεκτίβα έκφρασης, η οποία διαμεσολαβείται από μια (όχι μόνο αυτή) βασική ανάγκη: την ανάγκη που νιώθει ο καθένας να μοιράζεται!
Η τέχνη είναι ίσως εκείνο το πεδίο, όπου αυτή η ανάγκη μορφοποιείται τόσο όσο πουθενά αλλού, με τη μετάβαση από το αφαιρετικό στο συγκεκριμένο ή το συμβολικό. Κατά συνέπεια, η συναισθηματική διέγερση είναι αναμενόμενη, καθώς η αναγώριση του κανόνα αντιστοίχησης του μηνύματος του έργου με το βίωμα του καλλιτέχνη που το υποκινεί, συντείνει στην ταύτιση του υποκειμένου μαζί του.
Η διαλεκτική του καλλιτέχνη με το υποκείμενο, που πραγματώνεται διαμέσου της αμφισημίας που αποτυπώνεται στη δημιουργική κορύφωση, διαμορφώνει ένα σχήμα οξύμωρο: την εξατομικευμένη πρόσληψη μιας οικουμενικής εκδοχής.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η καλλιτεχνική απεικόνιση του Αμερικανού ζωγράφου Andrew Wyeth στο πολύ γνωστό έργο του, Christina’s world.
Η ρεαλιστική απεικόνιση συμβαδίζει με τον ρεαλισμό που διέπει την έμπνευσή της. H Christina Olson ήταν ένα κορίτσι που λόγω ασθένειας σταδιακά έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω. Ο Wyeth εμπνεύστηκε τη δημιουργία του πίνακα, όταν είδε μέσα από τα παράθυρο του σπιτιού την Christina να σέρνεται στο χωράφι.
Από μια πιο προσωπική οπτική, ο πίνακας αυτός είναι (και) η αποτύπωση του καθημερινού αγώνα και της προσπάθειας που καταβάλλει ο καθένας μας, για να κατακτήσει ή για να μπορέσει να αγγίξει, έστω για λίγο, το ανέγγιχτο που διαμορφώνει το δικό του κόσμο. Είτε πρόκειται για όνειρα, στόχους, φιλοδοξίες και καθημερινές προσδοκίες που φαντάζουν άπιαστα κι ακατόρθωτα, είτε πρόκειται για το πιο απλό, που όλοι έχουμε ως δεδομένο, αλλά για κάποιους αποτελεί το δικό τους ορίζοντα, που όσο κι αν προσπαθούν θα παραμένει πάντοτε μακρυά…
Τι εννοεί ο ποιητής όταν αναφέρεται συγκεκριμένα στο όνομα της “Χριστίνας”? Πιστεύω ότι το όνομα δεν είναι τυχαίο. Δεν ξέρω αν της Χριστίνας ο κόσμος είναι και δικός μας. Ο μπαμπάς της πάντως πάντα φρόντιζε να καλοπερνάμε.. 😛
Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι… 😛
Πάντως, παρακολουθώντας το βίντεο μου έμειναν δυο πράγματα:
1. Νίτσε
2. παρλαμούρα
Όσον αφορά το πρώτο:
Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτός που θέλουν οι άλλοι. Friedrich Wilhelm Nietzsche
Τώρα, όσον αφορά το δεύτερο, απλά μ’αρέσει όπως ακούγεται 😀
τι θα γίνει φιλαράκι; κανα καινούριο ποστ θα γίνει επιτέλους;